تصاج

خاک بهشت بهر قدمگاه تو کم است / آغوش نجمه بود سرای رسیدنت

قلب برادرت ز تب شوق آب شد / در التهاب ثانیه های رسیدنت  . . .

.

.

.

آن شب زمین هوای بهشتی دوباره داشت / آغوش آسمان به بغل ماهپاره داشت

چشمان ابر روی زمین را گرفته بود / هر قطره با خودش سبدی پرستاره داشت  . . .